بسم الله الرحمن الرحیم
پلیس خوب پلیس بد
کسانی که با بازی شطرنج آشنا هستند خوب می دانند در این بازی شما در واقع با خودتان بازی می کنید نه با حریف!
اجازه دهید توضیح بیشتری بدهم.
شما اول باید خودتان را جای حریف بگذارید و بگویید اگر من جای او می بودم و این داشته هایم بود (مهره ها) چنین حرکت هایی را ممکن بود انجام دهم .
و سپس نسبت به حدسی که در باره خودتان از زبان حریف زده اید واکنش نشان داده و با مهره های خودتان بازی می کنید.
داستان سیاست نیز همین است. علی الخصوص وقتی بازی شما میلیون ها بیننده هم دارد دیگر یک بازی تمرینی نیست بلکه شاید بازی کردن با احساسات و غرور و منافع ملی مردم سرزمینت باشد.
چند صباحی است که بحث مذاکره با امریکا بر سر زبان ها افتاده و دستگاه دیپلماسی کشور در سطح روسای جمهور و وزیران خارجه پس از ۳۴ سال شاهد شکسته شدن قبح این مسئله در تاریخ دو کشور است.
طبیعی است که طرفین مذاکره به دنبال حد اکثر کردن سود خود در کنار حداقل امتیاز اعطایی به طرف مقابل هستند .
قطعا اساسی ترین عنصر در این میان داشته های طرفین یا همان “دست پر” است .
اما نباید فراموش کرد همچون بازی های ورزشی میزبان بودن در یک بازی، خود یکی از عناصر اصلی برد محسوب می شود. (اسمش را بگذارید جنگ روانی طرفین)
پس از آغاز مذاکره طرف امریکایی سریعا جبهه خود را چید و در این میان دستگاه اجرایی امریکا خواهان مذاکره (پلیس خوب) و کنگره امریکا خواهان افزایش تحریم ها شد (پلیس بد).
در چنین شرایطی قدرت چانه زنی پلیس خوب افزایش می یابد و به طرف مقابل می فهماند فرصت با من بودن را قدر بدان وگرنه با او (پلیس بد یعنی کنگره) طرفی !
آیا به نظر شما در این سوی میز مذاکره نیز نیازی به داشتن پلیس بد نداریم ؟
قطعا عقل ایجاب می کند چنین باشد.
اگر امریکایی ها به این نتیجه برسند که مثلا عموم مردم ایران خواهان ارتباط هستند شک نکنید مذاکره کننده های ما شرایط بسیار سختی خواهند داشت.
امریکایی ها تمام مخالفت های مردمی و سیاسی نسبت به مذاکره را رصد می کنند. و هرچه مخالفت های داخلی بیشتر باشد قدرت چانه زنی طرف ایرانی هم بیشتر خواهد بود .
متاسفانه عده ای نادان در چنین شرایطی دائم بر طبل اثر تحریم ها بر ایران در داخل می کوبیدند و دقیقا اسرائیل هم با همان صدای طبل می رقصید.
دوستان و عزیزان ما همه باید به دولت جدید در گرفتن امتیاز های بیشتر کمک کنیم و به انتخاب مردم کشورمان احترام بگذاریم ما باید به دید اعتماد به دولت خود و بی اعتمادی به امریکایی ها به جریان نگاه کنیم.
به سخن رهبری پس از تحرکات دیپلماسی در نیویورک دقت فرمایید:
«ما از تحرک دیپلماسی دولت از جمله سفر نیویورک حمایت می‌کنیم زیرا به دولت خدمتگزار اعتماد داریم و به آن خوشبین هستیم اما برخی از آنچه که در سفر نیویورک پیش آمد بجا نبود، چون ما دولت آمریکا را غیرقابل اعتماد، خودبرتربین، غیرمنطقی و عهد شکن می‌دانیم.»
خوب اگر نگاه کنید در این چند جمله کوتاه تمام عناصر سیاسی و عملیات روانی مدنظر رعایت شده است.
قطعا راهپیمایی سیزده آبان امسال باید پرشور تر و با شعار های کوبنده تر بر گزار شود تا امریکایی ها بفهمند آنچه امروز پیش آمده یک فرصت برای آنهاست و قرار نیست باب مذاکره همیشه باز باشد و شک نکنید این عینا خواسته دستگاه دیپلماسی ماست.
امریکایی ها امروز برای حل مشکلاتشان در منطقه نیاز جدی به تدابیر ایران دارند.
و این مدیون مقاومت مردم ایران است که قدرت چانه زنی ما را بالا برده است.
حضور جدی در سوریه، عراق ،فلسطین و لبنان و ایجاد یک وزنه نظامی چشمگیر توسط ایران و از طرفی دیگر رسیدن به مرز ۱۷۰۰۰ سانتریوفیوژ شرایط را دگرگون کرده است.
ایران ، ایران سال های ۲۰۰۶ نیست. و این را خوب امریکایی ها می فهمند آنها معنی مشارکت ۷۵ درصدی را هم متوجه هستند.
لذا از سر دادن فریاد مرگ بر امریکا هراسی نداشته باشید که این بار علاوه بر اجر معنوی اجر دنیوی هم دارد.
نوشته شده در ساعت ۱۱:۵۶ -۷ آبان توسط علی اکبر رائفی پور
برچسب‌ها:
